Defender

Lieve mensen,

Het is alweer een poos geleden dat ik vertelde over mijn ervaringen hier. In de tussentijd is er weer een hoop gebeurd. Hoogtepunt van deze weken is toch onze nieuwe aanwinst: onze 4x4 Landrover Defender, zie plaatjes. Wat een wagen! Maartje en ik hebben hem samen gekocht in Pietermaritzburg, zo’n 9 uur met de bus vanaf Isilimela. De verkoper zelf heeft zoveel landrovers als dagen in de week, een echte liefhebber. Hij heeft ons een hele ochtend laten zien wat er allemaal kan met onze defender; 90 graden vertikaal omhoog, door rivieren, door diepe kuilen en (voor de insiders) diff lock, high gear, low gear. We zaten dus joelend in onze auto op de weg terug naar Isilimela. Onderweg nog even een bergpas beklommen, waarvan de weg zo slecht is dat alleen 4x4 omhoog komen. Onze wagen deed dat natuurlijk fluitend...

Verder nog steeds lekker aan het werk in Isilimela. Het wordt iedere week vertrouwder en voor mijn gevoel ook drukker. Op de maternity ward is het gezellig druk. Als ik ’s ochtends binnenkom zitten de dames, of liever gezegd, meiden (meeste tussen 15 en 18 jaar) en meestal een of twee bedden vol met ingepakte baby’s op me te wachten. Nadat ik het verhaal/probleem van zo’n moeder besproken heb, pak ik haar pakketje uit. Erg schattige baby’s, met kroeshaar en zulke prachtige donkere ogen.
Een van de problemen van HIV in de zwangerschap is vroeggeboorte en dat zien we dan ook regelmatig. Baby’s van 1500, 1600 gram terwijl in Nederland een gewicht van 3500 gram normaal is. Zij lopen een hoger risico om af te koelen en ziek te worden. We laten de moeders hun kinderen dan ook “kangaroën”. Hierbij worden die kleine hummeltjes lekker warm tussen de borsten gefrummeld, huid op huid met de moeder. Daaroverheen gaat dan een jurk en meestal een stapel dekens. Met dit systeem blijven ze lekker warm en als er ook maar iets is, merkt moeder dat meteen.

Deze week, tijdens dat uitpakken en nakijken van moeders en baby’s, zag ik een dame vooroverbuigen;“beetje buikpijn”. Een grav 15, oftewel een dame zwanger van haar 15e, en in dit geval, ook haar 16e kind! Een tweeling dus die haar voetbalteam compleet moest gaan maken. We brachten haar snel naar de verloskamer en inderdaad, volledig ontsloten! Het eerste kind, in stuitligging was al in aantocht en kwam vlot. Maar toen! Het tweede kind kwam ook met billen eerst en werd tot aan de navel makkelijk geboren. Ik wilde de rest geboren laten worden, maar de armen lagen opgeslagen. En het kind kwam maar niet verder ondanks dat de moeder enorm hard haar best deed. Ik kon de armen maar niet te pakken krijgen en de seconden tikten weg. Blijven proberen, collega roepen, en voelen aan de navelstreng of....zou dit dan het eerste kind worden dat onder mijn armen......? Terwijl de zuster oh en ah riepen en het zweet in mijn bilnaad liep en mijn hartslag overuren maakten kwam mijn collega binnenrennen. Mijn redder in nood. Ze deed hetzelfde met frisse kracht en kon een arm grijpen en daarmee werd het kind geboren. Het moest nodig beademd worden maar daarna volgde dan toch het felbegeerde huilen. Pfffff. De volgende dag heb ik haar eileiders definitief dichtgeknoopt want er was geen twijfel mogelijk: ze mocht met “pensioen” als het gaat om kinderen krijgen. Ze was ongelooflijk dankbaar.

Verder hebben we nu eindelijk een goede vacuüm cup! Dat klinkt voor niet medici misschien niet zo vriendelijk of tamelijk onbenullig, maar het redt levens. Voorheen hadden we een plastic model die bij een beetje kracht al ging “slippen”. Nu daarentegen geen geslip meer en je kunt goed kracht zetten en in de richting trekken die je wil. Ik heb hem dus al een boel gebruikt, het werkt echt goed en scheelt zo veel keizersneden.

Het afgelopen weekend had ik dienst en het leek alsof de hele omgeving besloten had om of acuut ziek te worden of zo dronken en gewelddadig te worden dat ze elkaar met messen te lijf gingen. Naast de patiënten die al in het ziekenhuis liggen en de bevallingen dus nog een berg nieuwe gevallen. En dat terwijl de collega’s zich op het strand in de zon nog eens omdraaiden.....mmmm. Een aantal nare steekwonden, eentje zelfs in het oog, maar vooral veel zieke mensen. Oude man met een herseninfarct, acuut benauwde jonge vrouw met HIV en tuberculose. Kindjes met gekke huiduitslag, mannen die niet kunnen plassen en toen het kind van 5 maanden oud, benauwd sinds twee dagen. Het moest werkelijk alle zeilen bij zetten om genoeg lucht te kunnen krijgen. Zwetend heb ik alle pogingen gedaan om het kind een infuus te geven, wat in eerst instantie leek te lukken. Ik vroeg de verpleegkundige om het even vast te zetten met pleisters. Jammergenoeg is deze verpleegkundige van de nacht meestal dronken, zijn handen trillen verschrikkelijk en nog erger, van zieke mensen heeft hij echt de ballen verstand. Dus ondanks dat ik het infuus in het ienimienie vaatje op zijn plek hield, stootte hij bibberend de hand van het kind opzij en mijn infuus was waardeloos geworden! Wat een frustratie. Tot overmaat van ramp kwam ook de ambulance, om het kind naar het “academisch ziekenhuis” te brengen, maar liefst 5 uur nadat ik gebeld had. Helaas is dat hier geen uitzondering. Het kind is onderweg in de ambulance overleden.
Gelukkig zijn de meeste dagen hier nog steeds vrolijk, worden er nog steeds veel baby’s geboren, worden sommige patiënten toch echt beter, maar op dat moment zag ik het even niet.

In weekenden zijn we sinds de komst van de wagen zo vrij als een vogel, wat een heerlijk gevoel geeft. De pret begint eigenlijk al met het starten, dat geluid! Jullie zouden het eens moeten horen. We kunnen nu dus zelfs op een doordeweekse dag, na het werken, nog even naar het strand voor een duik. Het water is heerlijk op het moment en wanneer kun je nou in Nederland na je werk een sprong in golven maken? Verder zijn er hier in de omgeving zo veel mooie plekken, dat we ieder weekend weer iets nieuws proberen. De kust blijft prachtig en alle kleine dorpjes vol ronde gekleurde huisjes blijven een feest.
Ik hoop jullie gauw wat foto’s te kunnen sturen, maar op dit moment is het internet zo traag dat het uploaden vrijwel niet lukt. Veel sterkte daar in de koud (schaatsen?) en ik hoop gauw weer van me te laten horen.