Isilimela
Door: BregjeCornelisse
Blijf op de hoogte en volg Bregje
31 Oktober 2010 | Zuid-Afrika, Pretoria
Lieve mensen,
Na een ruime maand werken in Isilimela hospital als, zoals ze me hier noemen, dr Anneliese, heb ik eindelijk de gelegenheid om eens wat ervaringen op deze blog te schrijven. Het is een drukke tijd geweest tot nu toe met ongelooflijk veel indrukken, ontmoetingen en volop uitdagingen. De volgende keer zal ik wat foto’s toevoegen aan de blog!
Isilimela ligt prachtig maar behoorlijk afgelegen van de rest van de bewoonde wereld. Het is ongeveer 1 uur rijden naar Port St Johns een klein schattig plaatsje met een paar winkels en een prachtig strand. Ongeveer 2 uur rijden naar Mthatha, een redelijke stad en 4 uur rijden van East Londen. De laatste 20 kilometer naar het ziekenhuis zijn onverharde weg en is nogal heuvelachtig. Ik heb het vorige week voor het eerst gefietst, stijl joh! Maar dan heb je ook een prachtig uitzicht bovenaan de heuvel: over de zee die hier 5 km vandaan is. Stukken met rotsen en stukken met prachtig wit strand, helemaal te gek dus. Onderweg ziet het er echt Afrikaans uit. Overal kleine ronde, (mintgroene!) lemen huisjes met gras op het dak, spelende kinderen, voetbalvelden, koeien, geiten, ezels en bovenal veel honden. Omdat het hier zomer begint te worden is het net de tijd voor de jonge beesten, er lopen dus nu heel veel schattige geitjes, veulens, kuikens en kalfjes. En gisteren heb ik ontdekt dat de witte poes die op de vrouwenafdeling woont, twee kleine katjes heeft gekregen! Zulke schattige witte katjes die dan lekker spelen op de patiëntenbedden en eten jatten van de meest zieke patiënten. Het kan natuurlijk echt niet, maar stiekem vind ik het wel gezellig. Zolang ik toch de geit in de gang van de OK en de vieze hond op de poli al wegstuur, kunnen deze poesjes toch wel blijvenkwaad…?
Het ziekenhuis heeft ongeveer 110 bedden die nooit helemaal vol zijn. Er is een mannen- en vrouwen en een kinderafdeling en dan “mijn” afdeling: maternity, de zwangere afdeling. Ik begin de dag dus met visite lopen op deze afdeling en de rest van de dag kan ik geroepen worden als er een problematische bevalling is of een ander probleem met een zwangere. De meiden zijn weer erg vroeg met hun eerste kind, 15, 16 jaar is heel normaal en ongelooflijk veel hebben HIV. Bij zulke jonge mensen zie je eerder problemen met de bloeddruk in de zwangerschap en problemen tijdens de bevalling dus alleen daarom al is het sterftecijfer van de bevallende moeders en hun kinderen zo hoog. En dan daarnaast heb je de mutigravida’s zoals ze heten, de dames die komen voor hun 8e kind of meer! Ook die brengen weer hun eigen risico’s met zich mee.
Een van de eerste bevallingen hier was een gezellige bende. Ik werd geroepen voor een stuitbevalling en inderdaad de billen waren al in aantocht! Heerlijk vlotte bevalling, maar wat gebeurde daarna? Haar buik was nog steeds heel dik en het eerste kind was nogal klein……inderdaad, NOG een baby! Niemand wist hier nog van en ook de moeder was natuurlijk nogal geschrokken! Ook het tweede kind deed het prima overigens maar moeder had nu al zorgen over hoe ze nu weer een tweeling moest voorzien van kleren en eten….Verder heb ik in deze weken inderdaad veel jonge meiden gezien met ongelooflijk hoge bloeddrukken en veel eiwitten in hun urine, een heel gevaarlijke toestand. We hebben gelukkig weer medicijnen om de bloeddruk te laten zakken maar het blijft een beetje eng. Het kan zo snel misgaan! Ook tijdens de dienst (avond en weekend) is er van alles te doen.
Zo werd ik gisteravond geroepen bij een jonge dame die aan het bevallen was, 16 jaar. Ze was begonnen met persen en de hartslag van het kind zakte steeds na de wee. Het is hier heel lastig om een idee te krijgen over de hartslag van de baby want de apparatuur is niet goed te vertrouwen. Het kind werd met de vaccuumpomp redelijk vlot geboren maar was zo slap als een vaakdoet en nogal bleek. Waar zijn de spullen om te beademen? Mmmm dokter “die liggen denk ik op de andere afdeling”..."effe" halen dus....en waar is de zuurstof? Op? Alweer? En waarom is de warmtelamp nog niet aan? En wie let er op de moeder???? En dat terwijl de zusters me aankijken alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Het kind krabbelde inmiddels op en huilde zelfs maar wat zag het bleek! Veel te wit voor een negerkindje. Het bloedgehalte bleek ook veel te laag dus we heben het verzonden naar het "academisch" ziekenhuis hier 3 uur verderop. Hopelijk dat ze daar was bloed kunnen geven, maar wat de reden is van het lage Hb weet ik echt niet.
Daarna kwam er een klein dametje met een enorme buik binnen. Haar 6e kind in aantocht en HIV positief (ongeveer 50%) van alle barenden hier! Toen ik aan de buik voelde leek het kind echt groot en ze had al 6 uur achterelkaar 8 cm ontsluiting! Ze kwam over van een klein ziekenpostje hier te ver vandaan en werd hierheen verwezen. Bij onderzoek inderdaad nog steeds 8 cm ontsluiting. Alles leek er dus op dat dit kind "er niet doorheen" zou gaan passen. Verder wilde ze hierna geen kinderen meer en ze was HIV positief en een keizersnede vermindert de kans dat het kind ook HIV positief wordt. De keizersnede was wel weer wennen maar zeker leuk om te doen. Konden we meteen haar eileiders dichtknopen zodat het bij 6 kinderen zou blijven……
En dan werd ik vanmorgen geroepen bij een jonge vent, HIV positief met Cryptococcen meningitis, dat is hersenvliesontsteking door een soort schimmel. Al een paar dagen onder behandeling en werd beter tot hij dus vanochtend. 40 graden koorts en eigenlijk niet meer aanspreekbaar. Wat komen de mensen hier toch ongelooflijk laat! Ze zijn dan al vaak zo ziek dat er niet zoveel meer te redden valt. Bijna alleen maar complicaties van HIV en AiDs en zo veel jonge mensen gaan er aan dood. Het HIV probleem is overweldigend groot, veel te groot om echt verschil te kunnen maken. Soms lukt het gelukkig, maar voor velen…..Er zou op een heel ander niveau heel wat moeten gebeuren (educatie, weerbaarheid van meisjes etc) om hier verandering te kunnen brengen.
Al met al dus een enorm diverse baan; bevallingen, TB en HIV, kinderen, maar ook heel wat dikke dames met suikerziekte en hoge bloeddruk! Lastig nog steeds na zoveel weken, omdat veel dingen toch weer nieuw voor mij zijn. Maar gelukkig heb ik een aantal collega’s die al een stuk meer ervaren zijn dan ik om raad kan vragen.
Naast het werken gaan we vooral in het weekend vaak op stap met een of meer collega’s.
Toen ik hier net aankwam hadden we nog een auto en daarmee hebben we een lekker lang weekend Drakensberg gedaan. Overweldigende vergezichten dus binnenkort via de foto’s. Helaas helaas is hierna de auto stuk gegaan en zijn we afhankelijk van vervoer per fiets. Heel interessant als Hollander op zo’n mountainbike de stijle heuvels op. De laatste keer dat ik dat deed had ik bovenaan de top een interessante ontmoeting met een enorme dikke dame die beweerde dat ik dik was (een compliment hier!) en zei niet! De andere weekenden hebben we ons dus vermaakt in Port St Johns, aan de zee in een heerlijke lodge met uizicht op de branding. Hier hebben we ook walvissen bekeken en haaien! Helemaal te gek om te zien van zo dichtbij, en dus erg jammer dat ik groen zag van misselijkheid. Nogmaals foto’s volgen (van de walvissen dan). En dan het weekend Umgazi ! Een enorm decadent maar heerlijke lodge waar ze heerlijke massages en andere SPA treatments hebben, helemaal heerlijk dus. In de tussentijd zijn we op zoek naar een goeie 4x4 om te zorgen dat het “weekendgebied” een beetje wordt uitgebreid en we ook doordeweeks lekker op stap kunnen.
Ik ga weer aan de slag, ik heb dienst dus wie weet wat er wacht. Hartstikke fijn om jullie af en toe te spreken via de mail of via Skype! Veel groeten, Bregje
Isilimela Hospital
Private bag X 1021
Port St Johns 5120
South Africa
Mobiel: 0027727591310
Skype: bregjecornelisse
Na een ruime maand werken in Isilimela hospital als, zoals ze me hier noemen, dr Anneliese, heb ik eindelijk de gelegenheid om eens wat ervaringen op deze blog te schrijven. Het is een drukke tijd geweest tot nu toe met ongelooflijk veel indrukken, ontmoetingen en volop uitdagingen. De volgende keer zal ik wat foto’s toevoegen aan de blog!
Isilimela ligt prachtig maar behoorlijk afgelegen van de rest van de bewoonde wereld. Het is ongeveer 1 uur rijden naar Port St Johns een klein schattig plaatsje met een paar winkels en een prachtig strand. Ongeveer 2 uur rijden naar Mthatha, een redelijke stad en 4 uur rijden van East Londen. De laatste 20 kilometer naar het ziekenhuis zijn onverharde weg en is nogal heuvelachtig. Ik heb het vorige week voor het eerst gefietst, stijl joh! Maar dan heb je ook een prachtig uitzicht bovenaan de heuvel: over de zee die hier 5 km vandaan is. Stukken met rotsen en stukken met prachtig wit strand, helemaal te gek dus. Onderweg ziet het er echt Afrikaans uit. Overal kleine ronde, (mintgroene!) lemen huisjes met gras op het dak, spelende kinderen, voetbalvelden, koeien, geiten, ezels en bovenal veel honden. Omdat het hier zomer begint te worden is het net de tijd voor de jonge beesten, er lopen dus nu heel veel schattige geitjes, veulens, kuikens en kalfjes. En gisteren heb ik ontdekt dat de witte poes die op de vrouwenafdeling woont, twee kleine katjes heeft gekregen! Zulke schattige witte katjes die dan lekker spelen op de patiëntenbedden en eten jatten van de meest zieke patiënten. Het kan natuurlijk echt niet, maar stiekem vind ik het wel gezellig. Zolang ik toch de geit in de gang van de OK en de vieze hond op de poli al wegstuur, kunnen deze poesjes toch wel blijvenkwaad…?
Het ziekenhuis heeft ongeveer 110 bedden die nooit helemaal vol zijn. Er is een mannen- en vrouwen en een kinderafdeling en dan “mijn” afdeling: maternity, de zwangere afdeling. Ik begin de dag dus met visite lopen op deze afdeling en de rest van de dag kan ik geroepen worden als er een problematische bevalling is of een ander probleem met een zwangere. De meiden zijn weer erg vroeg met hun eerste kind, 15, 16 jaar is heel normaal en ongelooflijk veel hebben HIV. Bij zulke jonge mensen zie je eerder problemen met de bloeddruk in de zwangerschap en problemen tijdens de bevalling dus alleen daarom al is het sterftecijfer van de bevallende moeders en hun kinderen zo hoog. En dan daarnaast heb je de mutigravida’s zoals ze heten, de dames die komen voor hun 8e kind of meer! Ook die brengen weer hun eigen risico’s met zich mee.
Een van de eerste bevallingen hier was een gezellige bende. Ik werd geroepen voor een stuitbevalling en inderdaad de billen waren al in aantocht! Heerlijk vlotte bevalling, maar wat gebeurde daarna? Haar buik was nog steeds heel dik en het eerste kind was nogal klein……inderdaad, NOG een baby! Niemand wist hier nog van en ook de moeder was natuurlijk nogal geschrokken! Ook het tweede kind deed het prima overigens maar moeder had nu al zorgen over hoe ze nu weer een tweeling moest voorzien van kleren en eten….Verder heb ik in deze weken inderdaad veel jonge meiden gezien met ongelooflijk hoge bloeddrukken en veel eiwitten in hun urine, een heel gevaarlijke toestand. We hebben gelukkig weer medicijnen om de bloeddruk te laten zakken maar het blijft een beetje eng. Het kan zo snel misgaan! Ook tijdens de dienst (avond en weekend) is er van alles te doen.
Zo werd ik gisteravond geroepen bij een jonge dame die aan het bevallen was, 16 jaar. Ze was begonnen met persen en de hartslag van het kind zakte steeds na de wee. Het is hier heel lastig om een idee te krijgen over de hartslag van de baby want de apparatuur is niet goed te vertrouwen. Het kind werd met de vaccuumpomp redelijk vlot geboren maar was zo slap als een vaakdoet en nogal bleek. Waar zijn de spullen om te beademen? Mmmm dokter “die liggen denk ik op de andere afdeling”..."effe" halen dus....en waar is de zuurstof? Op? Alweer? En waarom is de warmtelamp nog niet aan? En wie let er op de moeder???? En dat terwijl de zusters me aankijken alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Het kind krabbelde inmiddels op en huilde zelfs maar wat zag het bleek! Veel te wit voor een negerkindje. Het bloedgehalte bleek ook veel te laag dus we heben het verzonden naar het "academisch" ziekenhuis hier 3 uur verderop. Hopelijk dat ze daar was bloed kunnen geven, maar wat de reden is van het lage Hb weet ik echt niet.
Daarna kwam er een klein dametje met een enorme buik binnen. Haar 6e kind in aantocht en HIV positief (ongeveer 50%) van alle barenden hier! Toen ik aan de buik voelde leek het kind echt groot en ze had al 6 uur achterelkaar 8 cm ontsluiting! Ze kwam over van een klein ziekenpostje hier te ver vandaan en werd hierheen verwezen. Bij onderzoek inderdaad nog steeds 8 cm ontsluiting. Alles leek er dus op dat dit kind "er niet doorheen" zou gaan passen. Verder wilde ze hierna geen kinderen meer en ze was HIV positief en een keizersnede vermindert de kans dat het kind ook HIV positief wordt. De keizersnede was wel weer wennen maar zeker leuk om te doen. Konden we meteen haar eileiders dichtknopen zodat het bij 6 kinderen zou blijven……
En dan werd ik vanmorgen geroepen bij een jonge vent, HIV positief met Cryptococcen meningitis, dat is hersenvliesontsteking door een soort schimmel. Al een paar dagen onder behandeling en werd beter tot hij dus vanochtend. 40 graden koorts en eigenlijk niet meer aanspreekbaar. Wat komen de mensen hier toch ongelooflijk laat! Ze zijn dan al vaak zo ziek dat er niet zoveel meer te redden valt. Bijna alleen maar complicaties van HIV en AiDs en zo veel jonge mensen gaan er aan dood. Het HIV probleem is overweldigend groot, veel te groot om echt verschil te kunnen maken. Soms lukt het gelukkig, maar voor velen…..Er zou op een heel ander niveau heel wat moeten gebeuren (educatie, weerbaarheid van meisjes etc) om hier verandering te kunnen brengen.
Al met al dus een enorm diverse baan; bevallingen, TB en HIV, kinderen, maar ook heel wat dikke dames met suikerziekte en hoge bloeddruk! Lastig nog steeds na zoveel weken, omdat veel dingen toch weer nieuw voor mij zijn. Maar gelukkig heb ik een aantal collega’s die al een stuk meer ervaren zijn dan ik om raad kan vragen.
Naast het werken gaan we vooral in het weekend vaak op stap met een of meer collega’s.
Toen ik hier net aankwam hadden we nog een auto en daarmee hebben we een lekker lang weekend Drakensberg gedaan. Overweldigende vergezichten dus binnenkort via de foto’s. Helaas helaas is hierna de auto stuk gegaan en zijn we afhankelijk van vervoer per fiets. Heel interessant als Hollander op zo’n mountainbike de stijle heuvels op. De laatste keer dat ik dat deed had ik bovenaan de top een interessante ontmoeting met een enorme dikke dame die beweerde dat ik dik was (een compliment hier!) en zei niet! De andere weekenden hebben we ons dus vermaakt in Port St Johns, aan de zee in een heerlijke lodge met uizicht op de branding. Hier hebben we ook walvissen bekeken en haaien! Helemaal te gek om te zien van zo dichtbij, en dus erg jammer dat ik groen zag van misselijkheid. Nogmaals foto’s volgen (van de walvissen dan). En dan het weekend Umgazi ! Een enorm decadent maar heerlijke lodge waar ze heerlijke massages en andere SPA treatments hebben, helemaal heerlijk dus. In de tussentijd zijn we op zoek naar een goeie 4x4 om te zorgen dat het “weekendgebied” een beetje wordt uitgebreid en we ook doordeweeks lekker op stap kunnen.
Ik ga weer aan de slag, ik heb dienst dus wie weet wat er wacht. Hartstikke fijn om jullie af en toe te spreken via de mail of via Skype! Veel groeten, Bregje
Isilimela Hospital
Private bag X 1021
Port St Johns 5120
South Africa
Mobiel: 0027727591310
Skype: bregjecornelisse
-
31 Oktober 2010 - 18:18
Hanneke:
He Breg! Je eerste sectio!!! Ging het goed? En wat maak je veel mee...Ontzettend fijn om het allemaal te lezen en erg leuk om ook al wat fotootjes te zien!
Succes met je dienst. x Hanneke -
31 Oktober 2010 - 18:52
Noelle:
He hallo Bregje,
Wat leuk zeg om weer een teken van leven te zien/lezen van jouw....geweldig verslag om te lezen!!
Hoop er nog veel te kunnen lezen voordat je in die boom verdwijnt...
Groetjes, Noelle. -
31 Oktober 2010 - 21:05
Ted:
Leuk om te lezen, maar er komt ook veel op je af! Ik ga nog uitvoeriger reageren. M'n web-cam werkt nog steeds niet, da's wel baaalen. Lieve groet -
31 Oktober 2010 - 22:04
Hugo:
Wat zit jij ongelofelijk op je plek daar.
-
01 November 2010 - 10:15
Maria En Jan:
Ha Bregje,
Wat is dit fijn om te lezen. Je vertelt het allemaal heel sappig maar wat een indrukken komen er op je af. Spannend en heftig. Hou je haaks, groetjes, Maria en Jan
(Wat heb je toch mooi gezongen op 3 september. We denken er nog vaak aan!) -
01 November 2010 - 13:42
Betty De Ruiter:
Hoi Bregje,
Wat een wereld daar in Afrika. Fijn om iets van je te horen. Ik lees dat het zingen bij de bruiloft goed is gegaan. Fijn! Lieve groet,
Betty -
01 November 2010 - 15:31
Anneke En Ries:
Hallo Bregje,
een fantastisch verhaal.
Zo te horen, ben je ook
lekker aan het avonturen.
Blij, dat je het zo naar je zin hebt. En dat je
de mensen toch nog kan helpen. Het lijkt ons
best moeilijk. Geniet en
ervaar, lieve groeten en
dikke brasa
Ries en Anneke -
01 November 2010 - 18:03
Arminda:
Hoi Bregje, goed om te lezen hoe het je zo vergaat. Het lijkt me bijzonder heftig allemaal, maar jij lijkt ervoor in de wieg gelegd! Liefs,
Arminda -
20 December 2010 - 14:46
Laura:
he bregje,
Wat een verhaal zeg, wel heftig, heel veel succes en het gaat je goed.
P.s Hilde reas is na 3 maanden ziekte bed overleden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
