Expeditie Robinson

Lieve mensen,

2 weken geleden alweer ben ik vertrokken uit Amsterdam naar een van de vele kleine eilandjes voor de kust van Maleisie; Besar. Het is hier werkelijk prachtig! Vanuit Mersing, het dichtsbijzijnde kustplaatsje (ongeveer 3 uur rijden vanuit Singapore) is het ongeveer een half uur varen met de speedboot over een prachtige blauwe zee.
We verblijven op een resort met de naam “Aceania” en het ligt aan het inderdaad ontzettend witte strand. Vroeger is dit eiland een kokosnoot plantage geweest, dus het staat hier vol met metershoge kokospalmen waarin de “nok” tientallen kwetterende vleermuizen hangen.
Bijna 2 maanden zal ik hier werken als arts voor het tv programma Expeditie Robinson; een programma waarin 16 deelnemers moeten pogen te overleven op een onbewoond eiland. In de tussentijd moeten ze om de paar dagen spellen tegen elkaar spelen.
Na een voorbereidende periode zijn de teams vanuit Nederland en Finland inmiddels allebei gestart met de wedstrijd.
Op een vaar-afstand van ongeveer 30 minuten liggen er hier in de buurt allerlei kleine eilandjes waar de deelnemers afwisselend verblijven. De meeste eilandjes hebben een strandje, een stukje tropisch bos en wat rotsen. Er lopen prachtig grote leguanen en gisteren zag ik een enorme adelaar in de lucht. Maar er zitten ook spinnen, hard bijtende duizendpoten, slangen maar vooral heel erg veel zandvliegen en muggen. Een eiland vind ik zelf heel bijzonder omdat het vrijwel alleen bestaat uit mangroven. Sommige uren van de dag staat het daar droog, maar meestal moet je tussen en over de immense wortels heen zwemmen. Het stikt er van de jonge visjes, maar ook van de minikwalletjes en watervlooien die je steeds kleine prikjes geven. Met name voor de NL/Belgische “VIP” deelnemers is deze omgeving echt een uitdaging. Ze moeten zelf eten vangen en koken, continue met elkaar samenwerken in de vochtige hitte van meer dan 35 graden en ’s nachts tussen de zandvliegen op het strand slapen.

Als medische team hebben we het tot nu toe beschamend rustig. Mijn 3 collega’s zijn twee anaesthesisten uit Noorwegen en een verpleegkundige uit de Philipijnen. Gezellige lui die zeker erg van een feestje houden. Een van de resort huisjes is omgetoverd tot onze kliniek, die uitpuilt met pillen en poeders en materieel waar ik in Zuid Afrika lang naar verlangd heb. Iedere dag doet een van ons een minispreekuurtje waarin de crew (alles bij elkaar bijna 200 mensen) langs kan komen met problemen. De meest voorkomende problemen hier zijn wondjes die maar niet willen helen en natuurlijk jeuk. Ook ik zie er al sinds dag 1 uit als een soort wrattenzwijn met schurft, zoveel bulten en builen heb ik op mijn lijf.
Daarnaast moeten we in de buurt zijn voor het geval er iets gebeurd, bijvoorbeeld met een van de deelnemers op een eiland of tijdens een van de spellen. Deze games zijn ontzettend leuk bedacht en prachtig gemaakt, helemaal in Robinson stijl, dus met ruige touwen en half geschilderde planken. Zeker ook de plek waar ’s avonds de zogenaamde “eilandraad” is (waar deelnemers worden weggestemd) ziet er werkelijk magnifiek uit.
Afgelopen weekend was de aftrap voor het NL/Belgie team met een groot spel in de mangroven. De “set” zag er werkelijk hilarisch uit. Alle camera crew liep namelijk door het hoge water met koffers met camera’s/geluidsspul op hun hoofd. De regisseur zwom daar tussendoor en een boel timmerlieden legden de laatste hand aan de toren waarin de deelnemers moesten klimmen, boormachines en touwen aangereikt vanuit het water. Aan de overkant hing een cameraman hoog boven het water aan een touw om aan zijn “vliegende camera” te prutsen. Het spel zat goed in elkaar, met zwemmen, klauteren en daarna een puzzelspel met zware blokken die eerst van de waterbodem moesten worden getild. Medisch gezien bleef alles superrustig, de enige “ramp” die zich voordeed was de de val van de vliegende camera, kopje onder....

Vannacht had ik dienst en werd ik geroepen voor een van de Nederlandse deelnemers die zich op het eiland met de mangroven bevond. Samen met een van de ‘safety managers” ging ik met de speedboot op pad. Wat een avontuur! Omdat het tij in de mangroven te laag stond moesten we een paar honderd meter voor het eiland overstappen op een minibootje, model badkuip. Met zijn 2-en en twee tassen met medische rommel peddelden we met zaklamp om 3 uur ’s nachts door de mangroven. Met de deelnemer in kwestie was niks ernstigs aan de hand dus stapten we met het water tot onze navel en de watervlooien dansend om ons heen weer terug op de boot. Evert (de safety man) vertelde me gelukkig pas op de boot terug dat er een spookachtig verhaal de ronde doet over dit bewuste eiland. Er is een keer een heel gezin zomaar verdwenen op deze plek, er werd niets van ze teruggevonden en ze spoken nu al jaren door de mangroven......woeh woeh woeh....................................

Tussen de spellen en kliniek uurtjes hebben we ontzettend veel vrije tijd. Ik vermaak me voornamelijk op het strand en in het bubbelbad. Vorige week heb ik de timmermannen geholpen met het verven van vlonders (lekker slordig, want dat is “robinson style”!) en vanmiddag heb ik een wandeltocht over de berg gemaakt met wat cameramensen naar de andere kant van het eiland, door de jungle.
Het is zo’n ontzettend groot team dat er vaak wel iemand vrij is van een bepaald discipline. Bijvoorbeeld een van de timmermannen of nachtbewakers of jongens van het geluid. De meeste mensen zijn echt ontzettend aardig, enthousiast maar vooral ook zeer bedreven in wat ze doen. Het is echt ontzettend leuk om eens te kunnen kijken in zo’n andere wereld dan ik zelf gewend ben.

In de tussentijd hoor ik een berichtje over de radio (heel cool systeem; je zin steeds afsluiten met “over” of “do you copy?” of “over and out”) dat er zowaar een Finse deelneemster deze kant opkomt. Klachten: Bibberen, verminderd bewustzijn, bleek zien, ik ga maar eens kijken.

Heel veel liefs uit Maleisie,

Bregje